İrlanda’da 1979 başından 1990’a kadar süren bir akademik yaşantım oldu. Hürriyet ve TRT muhabirliğini de birlikte götürdüm o yıllar. Katolikler ile Protestanlar arasındaki büyük kavgaların, açlık grevlerinin, bombaların patladığı Kuzey İrlanda’nın başkenti Belfast’a sürekli gitmek zorunda kaldım oradaki olayları izlemek için. Gerçi evim Dublin’in deniz kıyısındaki bir kasabasında idi ama ayda en az bir kere Belfast’a gittiğimi sanıyorum geriye bakınca.
İngiliz ve İrlandalılar yıllarca perde arkasında sürdürdükleri konuşmalarda Kuzey İrlanda sorununa bir çözüm bulmak için uğraştılar. Ne tek başına Margaret Thatcher hükümeti ne de o zamanlar iktidarda olan İrlanda’nın değişik koalisyon hükümetleri bu görüşmeleri tek başlarına yürütmediler. Her iki taraf da muhalefet temsilcilerini sürekli olarak bilgilendirdiler ve ortaya çıkan bir tür ortak anlaşma metnine hem iktidarların hem de muhalefet partilerinin katkıları oldu. Hiç kimse ezici parlamenter çoğunluğuna güvenip, muhalefetin kabul edemeyeceği bir yöntemi kabul ettirmeye zorlamadı hem İngiltere’de hem de İrlanda’da. Şimdilerde Kuzey İrlanda’da bir tür yerinden yönetim sistemi bulunuyor hem Katolikler hem de Protestanlar yerel hükümette görev almış durumdalar.